Ζωγράφος με σαφή αίσθηση των προθέσεων του, ο Βαγγέλης Διονάς (γ. 1954) στην έκθεση του αυτή εμφανίζεται ώριμος τόσο στα θέματα των έργων του όσο και στην απόδοση τους. Γεννημένος κυριολεκτικά δίπλα στη θάλασσα, ζει τον κόσμο της από πολύ κοντά και κατορθώνει να μεταφέρει τους παλμούς του δημιουργικά στις επιφάνειες των πινάκων του. Αξιοποιώντας μια γραφή αφαιρετικά εξπρεσιονιστική, στο πνεύμα και στις απηχήσεις της Σχολής της Νέας Υόρκης, εργάζεται με έντονες χειρονομίες και τονισμένα χρώματα. Χωρίς να δεσμεύεται από περιγραφές και προκαταλήψεις, προχωρεί σε αυθόρμητη βίωση των μεγάλων πλασμάτων που ζουν μέσα στο νερό: τα θαλάσσια κήτη γίνονται απλώς οι αφορμές για να τολμήσει επιθετικές διαγώνιους σε κόκκινα και μπλε χρώματα.
Δουλεύοντας με προσήλωση τις συνθέσεις του, ο Διονάς προσδίδει απροσδόκητα πυρετώδη ρυθμό στα έργα του. Και δεν είναι μόνον οι κινημένοι άξονες που δεσπόζουν είναι περισσότερο η αγωνιώδης διαδικασία της γραφής του καλλιτέχνη: η ενεργητική ζωγραφική και το δυναμικό στάξιμο (dripping) των χρωμάτων πάνω στους πίνακες προδίδουν τη ζέση της δημιουργικής στιγμής. Ο Διονάς παλεύει μέσα από τα σχήματα και τα χρώματα του.

Δεν εφησυχάζει στα κεκτημένα μιας πορείας που την έχει ήδη με συνέπεια προς τα οράματα του διανύσει. Επιδιώκει την αναμέτρηση του με το νέο, το διαφορετικό. Χαρακτηριστικό της διαρκούς έρευνας του αποτελεί και η χρήση μικρών ξύλινων κύβων ως φέρουσας επιφάνειας ανάλογων ζωγραφικών πειραματισμών του.
Αν σταθεί κανείς απέναντι στα έργα της έκθεσης, θα διαπιστώσει ότι τον ζωγράφο ενδιαφέρει η επιθετική, ανήσυχη, δονούμενη συμπαράθεση γραμμών και επιπέδων, χρωμάτων και φωτός. Ένας ουσιαστικός διάλογος μορφών και τόνων, πολύτροπος και πολύπλοκος, συνιστά το ζητούμενο εδώ, στο παζλ αυτό των εικόνων που διαρθρώνει ο Διονάς με κινηματογραφική πλοκή, σαν να πρόκειται για αλλόκοτο ντοκιμαντέρ οικολογικής τέχνης. Μακριά από τις επιδιώξεις του η κούφια περιγραφή και ο κενός εντυπωσιασμός. Τις ισχυρές συγκινήσεις του από πλάσματα της βύθιας θαλάσσιας ζωής επιχειρεί και πετυχαίνει να εκφράσει με τον δικό του αξιοσημείωτο τρόπο.

Δημήτρης Παυλόπουλος

Λέκτωρ Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών